PADI Course Director Simone Gerritsen verhuisde in 1996 van Nederland naar Noord Sulawesi, Indonesië. Voor een periode van 2 jaar zou ze een duikcentrum opzetten voor een groot hotel in het dorpje Tongkeina, vlakbij de hoofdstad Manado.
Door verschillende omstandigheden werden de 2 jaar een onbepaalde tijd en werd Tongkeina na een jaar de woonplaats van Simone. Langzamerhand ging zij meer op in het dorpsleven en realiseerde zich dat veel zaken niet toereikend waren. Ze begon in 2000 met de bouw van een gemeenschapshuis in het dorp en een kleine kliniek.
Eerste indruk van een school
Op een gegeven moment kwam ze terecht bij het lagere schooltje, of althans, iets wat daarvoor door moest gaan. De situatie was voor Nederlandse normen onacceptabel. Er was te weinig meubilair, een asbest dak, gebrek aan lesmaterialen, en leerkrachten werden niet betaald, die op hun beurt dus regelmatig niet kwamen opdagen. Al met al niet een situatie waar kinderen een gedegen opleiding konden krijgen.
Daarnaast liepen er veel oudere kinderen doelloos door het dorp omdat een vervolgopleiding na de lagere school niet mogelijk was. Dit bracht veel sociale problemen teweeg, zoals dronkenschap, geweld en kinderzwangerschap.
Klein beginnen
Simone begon in 2001 op kleine schaal met het betalen van het schoolgeld voor kinderen waarvan de ouders dit niet konden opbrengen. Er werden ook meubels gemaakt en het dak van de lagere school werd vervangen door een zonder asbest. Aanvankelijk kwamen deze kosten uit Simones eigen portemonnee, maar toen een tweede school om hulp kwam vragen en het aantal families wat geholpen wilden worden toenam, moesten er andere methodes bedacht worden om aan geld te komen.
De scholen organiseerden dans- en zangvoorstellingen en aan gasten van Thalassa Dive Center werd om een bijdrage gevraagd. Het werkte en in 2003 functioneerden de twee lagere scholen op een iets hoger plan. Inmiddels kregen ook wat oudere kinderen ondersteuning bij het volgen van een opleiding op een van de middelbare scholen in de stad en moest opnieuw gedacht worden aan andere manieren om aan geld te komen.
De eerste “sponsorouders” kwamen op het toneel en hielpen Simone alles gaande te houden.
Een nieuwe roep om hulp
In 2004 kwam het schoolhoofd van een andere lagere school in een nabijgelegen dorp om hulp vragen. Een overheidsschool, bestaande uit 2 kleine gebouwtjes, waarvan er 1 ingestort was en in zee gezakt.
Er gingen op dat moment 60 kinderen naar school en moesten onderwezen worden in twee kleine lokalen simultaan op 6 niveaus en maar 2 leerkrachten. Financieel was dit onmogelijk en daarnaast was betrof het een overheidsschool, dus was er ook geen motivatie om te helpen. Tot Simone op een dag bij de school naar binnen liep en de ellende zag. Hier moest iets aan gedaan worden.
Middels gasten van het duikcentrum, vrienden, familie en privé donaties werd er in 2005 een nieuw gebouw neergezet met 4 klaslokalen en het tweede gebouwtje werd volledig gerenoveerd.
Er werden nieuwe meubels gemaakt en op werd de school officieel overgedragen aan de overheid. Tijdens de openingsceremonie op 20 Maart 2006 belooft de overheid meer leerkrachten te sturen en na een kritische speech van Simone, belooft zij om ook een middelbare school te bouwen voor het gebied.
Een nieuw gebouw
Belofte maakt schuld. En na overleg met het kerkbestuur in Tongkeina, werd de oude kerk van het dorp de locatie waar de nieuwe school gebouwd zou moeten worden. Maar hoe aan geld te komen?
Bij toeval kwam Simone in contact met Ocke Schuttevaer en zijn vrouw Norma. Twee Nederlanders die op bezoek waren in het hotel waar Simone woonde en werkte.
Deze 2 fantastische mensen doneerden een groot bedrag, maar nog belangrijker, melden het project aan bij “Wilde ganzen” en de NCDO (Nederlandse Commissie voor Duurzame Ontwikkeling). Deze beide organisaties zijn “verdubbelaars en verhogen de zelf ingebrachte donaties met respectievelijk 76% en 100%.
Het ontstaan van de stichting
Dit was tevens het moment dat de steeds verdere organisatie een officiële status moest krijgen en de stichting “Kehidupan Anda” werd in Nederland opgericht. Na wat strubbelingen en wisselingen in het bestuur nemen in 2006 Paul, Yvonne en Rob (“oude” vrienden en gasten van Thalassa) het bestuur van de stichting op zich.
De bouw van de school startte op 1 November 2006. Het oorspronkelijke plan was om 6 klaslokalen te bouwen; 3 voor de Junior Highschool en 3 voor de Senior Highschool. De bestaande lagere school bevond zich onmiddellijk achter de nieuw te bouwen school en zou niet verder gerenoveerd worden tot………………….Er in December 2006 een grote boom op 1 van de drie oude gebouwtjes viel en dit volledig verwoestte! Het dorp vroeg om geld om het te herbouwen waarna Simone besloot om een tweede verdieping te maken op het gebouw om hier de lagere school te huisvesten.
De eerste leerlingen
Om het nieuwe schooljaar te halen wordt er flink doorgewerkt en op 14 Juli 2007 beginnen de eerste leerlingen in de school met hun vervolgopleiding. Meubels komen per container vanuit Nederland. Afgeschreven maar heel bruikbare tafels en stoelen… het vervoer ervan wordt gesponsord.
De school is onmiddellijk te klein we hebben meer ruimte nodig en met het restant van het geld wordt een start gemaakt met de bouw van meer lokalen… maar er is niet genoeg over om dit in een keer af te maken. Het duurt tot 2012 voordat deze annex klaar is en het is nog niet genoeg.
En hoe nu verder?
Op dit moment maken meer dan 340 kinderen gebruik van dit schoolgebouw. Er zijn niet genoeg meubels en we hebben meer klaslokalen nodig. Dit is ons streven voor de komende jaren. We kunnen dit alleen doen met uw hulp.
